Wstyd i strach przed pójściem do dentysty

[dorota.maria]

Gratuluje Super, że w końcu się udało
Ja czekam na wizytę u ortodonty, polecanego, prywatnie. Czas oczekiwania 1,5 miesiąca. Ciekawe co mi każe wyrywać Mi mąż stawia jeden łuk, więc dam radę finansowo

[Kaweczka]

Sayuri 3, wow, jestem z Ciebie bardzo dumna! Zrobiłaś wielki krok w walce o siebie. Pokonałaś to, co wydawało się nie pokonania. Brawo! Naprawdę ogromne gratulacje. Wszyscy wiemy, jaki to silny lęk i wstyd, a Ty dałaś sobie radę. Do boju!

Dorotka, z Ciebie też jestem dumna! Widzę, że wyprawa po hollywoodzki uśmiech nadal trwa. I to z radością, a nie ze strachem. Wszystkiego dobrego!


Do gwardii, która mnie pamięta z moich dentofobicznych czasów - pochwalę się: poszłam na całość. Skończyłam studia i postanowiłam na chwilę odbić w innym kierunku. Jestem w szkole dla asystentek stomatologicznych! Pierwszy semestr zaliczony, drugi w trakcie, pierwsze praktyki w gabinecie odbyte, do drugich się przymierzam. Na przełomie czerwca i lipca egzaminy. No, to poszalałam. Powiem Wam tylko tyle, że niesamowite jest uczenie się czegoś i bardzo bliskie obcowanie z czymś, o czym kiedyś nie mogłam nawet myśleć.

[dorota.maria]

Dzięki, u mnie jeszcze długa droga. Jutro mam wizytę i mam nadzieje, że da się coś u mnie zrobić, bo jednak tego zgryzu nie mogę zostawić i powinnam go naprawić. Trochę mi szkoda tego czasu, który przeznaczyłam na odwlekanie tego, mogłoby być już po sprawie. Ale cóż, czasu nie cofnę i działam dalej
Super Kaweczka Po tym, co przeszłaś będziesz super empatyczną asystentką, jestem tego pewna Sukcesów życzę

[sayuri3]

Kaweczka dziękuje za słowa otuchy! Nawet nie wiesz ile dla mnie znaczy każde dobre słowo Ja znów siadam na fotel za dwa dni, wiec powoli łapie mnie stres, na szczescie nie na tyle żeby przestać dzialac, bede miala usuwanego kolejnego zęba, mam nadzieje, że ostatniego, choć na dzien dzisiejszy w to wątpie, po usunięciu dolnych szóstek przypomniały o sobie dolne ósemki, które są niewyrżnięte bo nie miały miejsca... boli mnie pół twarzy, głowa, żuchwa i mam spuchnięte węzły podzuchwowe więc jest nieciekawie stomatolog cos wspominał że mogą nie wyjść a wtedy bedzie trzeba je usunąć, a boje sie tego niezmiernie Nie wiem czy po usunięciu tych szóstek zęby przemieszczą sie na tyle, żeby zrobić miejsce ósemkom... a dodam, że nie rosną jakoś super prosto no zobaczymy co powie dentysta, mam nadzieje, że cudem sie przebiją i będzie problem z głowy

[hal-ost]

Słuchajcie, nawet nie wiecie jak ja się bałem przed każdą wizyty u dentysty… za każdym razem już kilka dni przed zabiegiem trzęsły mi się ręce, miałem problemy ze spaniem i żywieniem… najśmieszniejsze jest to, że miałem tak nawet, jak szedłem na zwykłą kontrolę! Ten strach, że okaże się, że mam jakąś nieuleczalną chorobę i spotka mnie ogromny ból… ciężko to wytłumaczyć. Nieraz zdarzyło mi się, że odwoływałem wizytę, bo tak się bałem. Wiecie jak się skończyło? Moje ząbki były w coraz to gorszym stanie i w końcu MUSIAŁEM iść do stomatologa, bo inaczej kilka zębów byłoby do usunięcia, a przecież jeszcze jestem młody. Na szczęście udało mi się znaleźć parę stomatologów, która zdziałała cuda. Na pierwszy zabieg przyszedłem tak zestresowany, że nie potrafiłem się odezwać, tylko przytakiwałem i machałem głową. Tragedia. Stomatolog pomimo tego potrafił zachować powagę i profesjonalizm. Usiadłem na fotel i… i nic nie poczułem. Stres zszedł, bólu nie było, a zęby zdrowie. Jeżeli jest tutaj ktoś z Gdańska, tak jak ja, to z całego serca polecam ten gabinet http://podralscy.pl/. Za nic bym nie zmienił teraz kliniki. Moje nastawienie zmieniło się diametralnie. Teraz to nawet lubię tam chodzić haha.

[smuteg]

U mnie nadal bez zmian... Nawet udało mi się trochę odłożyć, ale jak myślę, że miałabym umówić się gdzieś na wizytę to robi mi się słabo. Nie wiem, czy stać mnie na wszystko co musiałabym zrobić, ale to ostatecznie nie finanse, a ten strach mnie paraliżuje. I wiem, że to niby irracjonalne, bo przecież do lekarza idzie się właśnie z problemami, ale kurde, dlaczego z aż tak wielkimi... Dziura na dziurze i resztki zębów, wstyd!
Jeśli tu ktokolwiek jest, to czy może mi powiedzieć jak właściwie wygląda wizyta...? Czy musi być przy tym lekarz +asystent? Wolałabym możliwie najmniej osób...... Czy muszę dużo mówić? W ogóle nie chciałabym rozmawiać o zębach, tylko usiąść, otworzyć buzię i niech robią co mają robić, zapłacę i wychodzę... W dodatku nikt z otoczenia nie wie o moim problemie, przednie zęby wyglądają w miarę, a ja nigdy się nie szczerzę. Nikt nie może mnie przypilnować czy pomóc. Ostatni raz byłam u dentysty jak miałam 7 lat!!! Ratunku!
Może tym razem mi się uda gdzieś umówić... Można prosić o jakieś sprawdzone namiary na Warszawę? Ale tylko takie od trudnych psychicznie przypadków

[smuteg]

No i spoko, że nikogo tu już nie ma. Dobrze dla innych, heh. A mi w lutym stukną 4 lata od założenia tu profilu, tragedia. Nie wiem jak długo przyglądałam się też bez żadnej wypowiedzi. I wciąż bez zmian... Lub inaczej - bez zmian na dobre.

[dorota.maria]

smuteg
Zdarza mi się tu zajrzeć i faktycznie cisza straszna. Napisz jak Ci można pomóc, żebyś ruszyła z miejsca?
Nie wiem czy Cię to pocieszy, ale moje leczenie też stanęło. Miałam powyrywać, co musiałam pod aparat na jesień, a okazało się że jestem w ciąży, więc cierpliwie czekam. I nie wiem czy mnie będzie nadal stać po rozwiązaniu i nie wiem czy nie trzeba będzie zmieniać planu, bo w ciąży stan mojego uzębienia uległ pogorszeniu i tylko chodzę i łatam. Zęba po kanałówce naprawili mi aby tylko do porodu wytrzymał.

[Kaweczka]

Cześć! I ja zajrzałam, choć już dawno tego nie robiłam.

Smuteg, wyślę Ci na priv namiary na lekarzy z Warszawy, których polecali inni forumowicze. Jeszcze gdzieś tę listę mam, tylko muszę odgrzebać.
Bardzo chciałabym Ci pomóc - napisz tylko, jak mogłabym to zrobić oprócz podania namiarów na dentystów? Chcesz porozmawiać? Popisać? Podzielić się swoimi obawami? Zadać pytania? Wypłakać się? Cokolwiek...? Służę. Ja z tego forum dostałam ogromną pomoc, więc wierzę, że też jestem w stanie ją nieść dalej . Z chęcią pomogę Ci się umówić na pierwszą wizytę. Jeżeli będziesz tego potrzebowała, mogę nawet zadzwonić w Twoim imieniu. Już to kiedyś robiłam, pomagając innym . Odezwij się do mnie, a zobaczysz, że damy radę.
Pytasz, jak wygląda wizyta... Generalnie pierwsza wizyta powinna składać się z wywiadu i badania (czyli z rozmowy połączonej z wypełnianiem papierów i z obejrzenia zębów połączonego z wypełnianiem diagramu zębowego w karcie pacjenta) - to tak książkowo. Może być jednak różnie. Jeżeli uprzedzisz podczas umawiania się na wizytę, że przychodzisz z takim a nie innym problemem (tzn. dentofobia, wstyd, strach itd.), to może nagiąć pewne schematy i procedury. Ja ze swojej pierwszej wizyty pamiętam tylko tyle, że trzęsłam się jak galareta i próbowałam nie zemdleć. Coś tam dukałam, że się boję i że nie dam rady. Na pewno nie mówiłam nic merytorycznie i składnie, więc żadnego wywiadu nie dało się wtedy ze mną przeprowadzić. Badanie wewnątrzustne polegało na tym, że otworzyłam usta i modliłam się, żeby to się już skończyło - nie było więc też miejsca na diagramy i takie cuda. U mnie więc pierwsza wizyta nie przebiegała książkowo, bo byłam tak przerażona, ze nie dałoby się jej przeprowadzić w taki sposób . Jak widać więc - teoria teorią, praktyka praktyką. Wszystko jest do dogadania, jeżeli trafi się na fajną, empatyczną osobę.
Nie będę się zbędnie rozpisywać, bo już sporo tego typu treści było na forum. W każdym razie, zachęcam, żebyś odezwała się do mnie na priv, a na pewno coś poradzimy. Chcę Ci pomóc z jednego prostego powodu - wiem, jak wygląda życie z zaawansowaną dentofobią i wiem, jak wygląda życie bez niej. Dwa światy. Chyba nie muszę mówić, który jest lepszy...

Dorota.maria - o matko, jesteś w ciąży! Gratuluję, kochana! I Tobie, i dzidzi, i ząbkom życzę wszystkiego najnajnaj!

PS: Aktualizacja - skończyłam szkołę dla asystentek stomatologicznych, niedawno zdawałam egzaminy państwowe (teraz czekam na wyniki). Jest to tylko co prawda moje poboczne zajęcie edukacyjne, bo obecnie jestem na studiach magisterskich, ale nieistotne. Niemożliwe stało się możliwe, więc się z wielką radością tym z Wami dzielę i dziękuję wszystkim, którzy byli obecni przy procesie mojej przemiany!!!

[dorota.maria]

I super Kaweczka bardzo się cieszę razem z Tobą i gratuluję
U mnie też się wszystko pozmieniała i prócz zębów to wszystko ku lepszemu, także jestem zadowolona i szczęśliwa Teraz czekam na najważniejszego mężczyznę moje życia <3 a potem wracam do leczenia.

Ciekawe jak u reszty? Czasem tak sobie rozmyślam, bo wątek (ludzie, którzy się tu udzielali) bardzo mi pomógł

[smuteg]

Samo czytanie o tym brzmi tak przerażająco, że przeczytałam i długo o tym myślałam, a nie umiałam nawet odpisać. Wydaje mi się, że nigdy sytuacja u mnie się nie zmieni. Ja praktycznie nigdy nie byłam u żadnego lekarza, takie wychowanie. Jestem przerażona samym myśleniem o tym.
Już kilka razy myślałam, że mi się uda, bo albo zebrałam w sobie odrobinę więcej siły, albo mój problem się uwydatnił (jakiś stan zapalny czy coś), ale to zawsze przechodziło i tak sobie żyję z problemami od lat.
To dla mnie niemożliwe żebym poszła do dentysty sama i przeżyła wizytę.... Nie mam nikogo komu mogłabym o tym powiedzieć i kto mógłby mi pomóc. Mam jakichś znajomych, ale myślę, że jakbym powiedziała im coś takiego, to nie zrozumieliby mojego problemu, ani tego jak wielki on jest. No i przyznanie się do tego, że nigdy się nie było u dentysty????? WSTYD.

W dodatku wkurza mnie jak czasami ludzie mówią, że jak kogoś nie stać to przecież można nie iść kilka razy do kina, nie chodzić na kawę czy nie kupować nowych ciuchów. Nic z tego nie robię, a i tak mnie nie stać na prywatne leczenie wszystkiego, z czym powinnam się zmierzyć.

[Kaweczka]

Kochana, smuteg, tak mi przykro czytać, co piszesz...
Uwierz mi, że naprawdę rozumiem Cię w 100%. Pewnie nie tylko ja z tego grona. Miałam dokładnie tak samo. Utożsamiam się z każdym napisanym przez Ciebie słowem. Rozumiem ten paraliżujący, palący wstyd i strach. Wiem, jak trudno się żyje, kiedy musi się ukrywać problem i nie można podzielić się nim z - teoretycznie - najbliższymi. Wiem, jaki to ciężar. Właśnie dlatego chcę Ci pomóc.
Tutaj dostaniesz wsparcie, jakiego tylko potrzebujesz. Wiem, że teraz na forum nie ma dużego ruchu, ale dostaniesz je chociażby ode mnie. Deklaruję .
Byłam w dokładnie takiej samej sytuacji jak Ty. Też mówiłam, że w życiu nie pójdę do dentysty, że sobie tego nie wyobrażam, że tego nie przeżyję. Nie mogłam o tym czytać, a na sam widok zdjęcia gabinetu stomatologicznego zaczynałam się trząść... Myślałam nawet, że prędzej się zabiję, niż usiądę na fotelu. Momentami naprawdę myślałam, by ze sobą skończyć (dopiero teraz widzę, jak straszne to były myśli...). Dzięki temu wszystkiemu jednak naprawdę potrafię Cię zrozumieć.
Zarzekałam się, że tego nie zrobię, a zrobiłam. Tylko nie sama. Zrobiłam to, bo ludzie stąd ciągnęli mnie za uszy i nie pozwolili mi się poddać. Udało mi się tylko dlatego, że kiedy ja mówiłam, że nie dam rady, to oni nie przyjmowali tego do wiadomości. Zrobiłam to po setkach wymienionych na priv wiadomości, po godzinach rozmów... Sama nie dałabym rady, ale dzięki ludziom stad dałam. Wierzę, że każdy może dać, Ty też .
Piszę to wszystko, żeby Ci pokazać, że MOŻNA. To nie jest historia wyssana z palca. To historia osoby, która wyszła z takiej sytuacji, w jakiej jesteś obecnie.
Nie musisz się obawiać, że zostaniesz wyśmiana, skrytykowana czy zlekceważona. Tutaj wszyscy rozumiemy, co czujesz i z czym się borykasz. Tutaj dostaniesz wsparcie i realną pomoc, czyli to, czego potrzeba najbardziej. Nawet najbardziej szczegółowe i pozornie głupie pytanie nie zostanie bez odpowiedzi.
Piszesz, że masz mnóstwo rzeczy do zrobienia i że to są też kwestie finansowe... Jasne, że tak. Leczenie kosztuje. Ale kto powiedział, że musisz zrobić wszystko na raz? Spokojnie, powoli. Nawet wyleczenie jednego zęba to krok do przodu. Najważniejsze jest zacząć. To długi i faktycznie kosztowny proces, ale jak nie zaczniesz, to nie zacznie się nigdy, a problem będzie tylko rósł.
Wysłałam Ci na priv mój numer telefonu. Odezwij się. Napisz SMS-a, zadzwoń, cokolwiek. Jeżeli nie chcesz korzystać z telefonu, napisz po prostu na priv. Pogadamy, odpowiem na Twoje pytania, pomogę Ci znaleźć odpowiedniego lekarza (takiego na pewno na sto procent do rany przyłóż), umówimy razem wizytę... Można pomyśleć o jeszcze innych rozwiązaniach. Nie gryzę (ani nie połykam w całości) .
Czekam na wiadomość. Dasz radę!

[aniulka11]

Hej czy ktoś tu jeszcze zagląda?

[Hieronim]

nie ma sie czego wstydzic

[joao]

Wow, aż nie wierzę, że tak dawno mnie tutaj nie było. Ale to chyba dlatego, że obecnie mam stracha tylko przed bólem zęba w nocy bądź w weekend.

Czytam wasze posty i z jednej strony cieszę, się, że niektórzy podjęli walkę, ale też trzymam kciuki za tych wszystkich co jeszcze się nie mogą zdecydować.
Co mogę powiedzieć, niestety nie za dużo. Mogę namawiać, zaprowadzić za rączkę, ale niestety to Wy musicie zrobić ten pierwszy krok. Wiem, że serce wali jak oszalałe, że robi się słabo, ale ...
Jak ktoś potrzebuje porady, bądź wsparcia duchowego niech pisze. Jakoś trzeba się wspólnie wspierać.

Trzymam kciuki za wasze pierwsze, drugie i następne kroki.

PS. Ja właśnie wróciłam z leczenia kanałowego, i aż sama nie wierzę, że w poniedziałek prawie zrobiłam awanturę przez telefon pani z rejestracji, że nie umie znaleźć niczego wolnego. I co z tego, że byłam miesiąc temu na przeglądzie i było wszystko ok, skoro w weekend niestety ząbek dał o sobie znać
Życzę Wam takiego podejścia, że jak zaczyna się coś dziać, to bierzecie telefon i walicie do dentysty.